Met zijn elektronische soloproject onderzoekt d’Hoine de spanning tussen mens en machine en creëert hij een raamwerk waarbinnen vrij geïmproviseerd kan worden. Op zijn pas verschenen derde plaat, ‘Sol Invictus’ heeft Jon Doe One het instrumentarium bewust beperkt gehouden. Naast zijn synth en elektronisch vervormde bas, kiest hij in de vier uitgesponnen soundscapes uitsluitend voor blaasinstrumenten. Door toedoen van de basklarinet en sopraansax van Hanne De Backer en de serpent (een uit de renaissance daterende voorloper van de tuba) van Berlinde Deman zijn de nummers uitgedeind én trager gaan klinken.

Hannes d’Hoine voelt zich instinctief aangetrokken tot het repetitieve en trance-achtige dat je als luisteraar je tijdsbesef doet verliezen. ‘Sol Invictus’, een ode aan het licht, is bedoeld als een baken van hoop na deze donkere coronaperiode. Als laaghangende mistbanken hebben de tracks op ‘Sol Invictus’ iets contourloos en ongrijpbaars. Het zijn veeleer sfeerstukken dan uitgesproken composities. Het is muziek die, als het ware, in het ijle hangt

De muziek op ‘Sol Invictus’ prikkelt de verbeelding, zonder dat je er een etiket op kunt kleven. Je hoort echo’s uit ambient en industrial, maar net zo goed uit impressionistische klassieke muziek. Hij schreef vooraf enkele melodielijnen uit, maar omdat hij met De Backer en Deman nog nooit eerder had samengespeeld, kregen de geïmproviseerde passages een frisheid en naïviteit die daarna nooit meer te reproduceren zou vallen. Jon Doe One zweert bij zo’n intuïtieve aanpak, naar eigen zeggen een restant van zijn jazzopleiding.

De plaatversies van de nummers zijn dan ook zeker niet heilig: tijdens optredens worden ze sowieso grondig geherinterpreteerd. Live-uitvoeringen van ‘Sol Invictus’ zullen plaats vinden als onderdeel van een installatie van cinematograaf Stijn Grupping, waarbij licht in verschillende vormen wordt gereflecteerd en gestuurd door de trillingen in de muziek. Op het podium gaat d’Hoine telkens in dialoog met een wisselende muzikanten, zodat de stukken, afhankelijk van de persoonlijkheid van de sparringpartner, iedere avond anders zal klinken.

Het mag duidelijk zijn: voor routine of voorspelbaarheid is in de wereld van Jon Doe One geen plaats.

Dirk Steenhaut